اجاره ویلاهای کیش با انواع ساخت های زیبا

کم کم، چرخه ای از بی ثباتی عمومی که توسط این بحران ها جرقه زده شد، رژیم را تا حدی تضعیف کرد که در پی قتل رقیب خود، نامزد شکست خورده اپوزیسیون ریاست جمهوری، گتولیو وارگاس، با حمایت بیشتر ارتش، با موفقیت رهبری رژیم را بر عهده گرفت. انقلاب 1930.[121][122] قرار بود وارگاس و ارتش به طور موقت قدرت را در دست بگیرند، اما در عوض کنگره را تعطیل کردند، قانون اساسی را خاموش کردند، با اختیارات اضطراری حکومت کردند و حامیان خود را جایگزین فرمانداران ایالت کردند.[123][124]

در دهه 1930، سه تلاش ناموفق برای برکناری وارگاس و حامیانش از قدرت رخ داد. اولین انقلاب مشروطه خواهانه در سال 1932 به رهبری الیگارشی پائولیستا بود. دومی قیام کمونیستی در نوامبر 1935 و آخرین قیام کودتا توسط فاشیست های محلی در مه 1938 بود.[125][126][127] قیام 1935 یک بحران امنیتی ایجاد کرد که در آن کنگره قدرت بیشتری را به قوه مجریه منتقل کرد. کودتای 1937 منجر به لغو انتخابات 1938 شد و وارگاس را به عنوان دیکتاتور رسمی کرد و عصر Estado Novo را آغاز کرد. در این دوره، خشونت حکومت و سانسور مطبوعات افزایش یافت.[128]

در طول جنگ جهانی دوم، برزیل تا اوت 1942 بی طرف باقی ماند، برزیل در یک مناقشه استراتژیک بر سر اقیانوس اطلس جنوبی، از آلمان نازی و ایتالیای فاشیست متحمل تلافی شد و بنابراین، در طرف متفقین وارد شد. برزیل علاوه بر شرکت در نبرد اقیانوس اطلس، یک نیروی اعزامی نیز برای جنگیدن در لشکرکشی ایتالیایی فرستاد.[132]

با پیروزی متفقین در سال 1945 و پایان رژیم های فاشیستی در اروپا، موقعیت وارگاس ناپایدار شد و او به سرعت در یک کودتای نظامی دیگر سرنگون شد و دموکراسی توسط همان ارتشی که 15 سال قبل به آن پایان داده بود "بازگردانده شد".[133] وارگاس در اوت 1954 در میان یک بحران سیاسی، پس از بازگشت به قدرت با انتخابات در سال 1950، خودکشی کرد.

چندین دولت موقت کوتاه مدت پس از خودکشی وارگاس.[136] جوسلینو کوبیچک در سال 1956 رئیس جمهور شد و موضع آشتی جویانه ای در قبال اپوزیسیون سیاسی به خود گرفت که به او اجازه داد بدون بحران های بزرگ حکومت کند.[137] اقتصاد و بخش صنعتی به طرز چشمگیری رشد کرد[138]، اما بزرگترین دستاورد او ساخت پایتخت جدید برازیلیا بود که در سال 1960 افتتاح شد.[139] جانیو کوادروس، جانشین کوبیچک، در سال 1961 کمتر از یک سال پس از روی کار آمدن استعفا داد.[140] معاون او، ژائو گولارت، ریاست جمهوری را بر عهده گرفت، اما مخالفت سیاسی شدیدی را برانگیخت[141] و در آوریل 1964 با کودتای نظامی که منجر به دیکتاتوری شد، از قدرت برکنار شد.[142]

رژیم جدید قرار بود گذرا باشد[143] اما به تدریج در خود بسته شد و با انتشار قانون نهادی پنجم در سال 1968 به یک دیکتاتوری کامل تبدیل شد.[144] ظلم و ستم تنها به کسانی که برای مبارزه با رژیم به تاکتیک های چریکی متوسل می شدند محدود نمی شد، بلکه به مخالفان نهادی، هنرمندان، روزنامه نگاران و سایر اعضای جامعه مدنی،[145][146] در داخل و خارج از کشور از طریق بدنام «عملیات کندور» نیز رسید.

 [147] [148] مانند دیگر رژیم‌های خودکامه وحشی، به دلیل رونق اقتصادی، معروف به «معجزه اقتصادی»، این رژیم در اوایل دهه 1970 به اوج محبوبیت رسید.[149] اما به آرامی، فرسودگی سال‌ها قدرت دیکتاتوری که حتی پس از شکست چریک‌های چپ، [150]، سرکوب را کند نکرده بود، به علاوه ناتوانی در مقابله با بحران‌های اقتصادی آن دوره و فشار مردم، باعث شد سیاست باز کردن اجتناب ناپذیر است، که از طرف رژیم توسط ژنرال های ارنستو گیزل و گلبری دو کوتو ای سیلوا رهبری می شد.[151] با تصویب قانون عفو ​​عمومی در سال 1979، برزیل بازگشت آهسته به دموکراسی را آغاز کرد که در طول دهه 1980 تکمیل شد.

هرگز در کیش سراغ این سوئیت ها نروید

غیرنظامیان در سال 1985 زمانی که خوزه سارنی ریاست جمهوری را به دست گرفت، به قدرت بازگشتند. او در طول دوران تصدی خود به دلیل ناتوانی در کنترل بحران اقتصادی و تورم شدیدی که از رژیم نظامی به ارث برده بود، نامحبوب شد.[152] دولت ناموفق سارنی در سال 1989 منجر به انتخاب فرناندو کولر تقریباً ناشناخته شد که متعاقباً توسط کنگره ملی در سال 1992 استیضاح شد

.[153] جانشین کولر، ایتامار فرانکو، معاون او شد و فرناندو هنریکه کاردوسو را به عنوان وزیر دارایی منصوب کرد. در سال 1994، کاردوسو پلانو رئال بسیار موفقی را تولید کرد، [154] که پس از دهه ها برنامه های اقتصادی شکست خورده ای که توسط دولت های قبلی برای مهار تورم فوق العاده انجام شده بود، سرانجام اقتصاد برزیل را تثبیت کرد.[155][156] کاردوسو در انتخابات 1994 و بار دیگر در سال 1998 پیروز شد.