اجاره ویلا و سوئیت های کیش با قیمتی ها متنوع

در پایان قرن هفدهم، صادرات نیشکر شروع به کاهش کرد[68] و کشف طلا توسط باندیرانت‌ها در دهه 1690 به ستون فقرات جدید اقتصاد مستعمره تبدیل شد و باعث رشد هجوم طلای برزیل شد[69] که هزاران مهاجر جدید را جذب کرد. به برزیل از پرتغال و تمام مستعمرات پرتغال در سراسر جهان.[70] این افزایش سطح مهاجرت به نوبه خود باعث ایجاد برخی درگیری ها بین تازه واردان و مهاجران قدیمی شد.[71]

در سفر به کیش اجاره سوئیت و ویلا بهتر است یا رزرو هتل

اکتشافات پرتغالی معروف به Bandeiras به تدریج مرزهای استعماری اصلی برزیل در آمریکای جنوبی را تا مرزهای تقریباً فعلی آن گسترش دادند.[72][73] در این دوران، دیگر قدرت‌های اروپایی تلاش کردند تا بخش‌هایی از برزیل را مستعمره کنند، در تهاجماتی که پرتغالی‌ها مجبور بودند با آن‌ها بجنگند، به ویژه فرانسوی‌ها در ریو در طول دهه 1560، در Maranhão در طول دهه 1610، و هلندی‌ها در باهیا و پرنامبوکو، در دوران هلندی-پرتغالی. جنگ، پس از پایان اتحادیه ایبری.[74]

دولت استعماری پرتغال در برزیل دو هدف داشت که نظم استعماری و انحصار ثروتمندترین و بزرگترین مستعمره پرتغال را تضمین می کرد: تحت کنترل نگه داشتن و ریشه کن کردن همه اشکال شورش و مقاومت بردگان، مانند Quilombo of Palmares،[75] و سرکوب تمام جنبش ها برای خودمختاری یا استقلال، مانند توطئه میناس.[76]

در پایان قرن هفدهم، صادرات نیشکر شروع به کاهش کرد[68] و کشف طلا توسط باندیرانت‌ها در دهه 1690 به ستون فقرات جدید اقتصاد مستعمره تبدیل شد و باعث رشد هجوم طلای برزیل شد[69] که هزاران مهاجر جدید را جذب کرد. به برزیل از پرتغال و تمام مستعمرات پرتغال در سراسر جهان.[70] این افزایش سطح مهاجرت به نوبه خود باعث ایجاد برخی درگیری ها بین تازه واردان و مهاجران قدیمی شد.[71]

اکتشافات پرتغالی معروف به Bandeiras به تدریج مرزهای استعماری اصلی برزیل در آمریکای جنوبی را تا مرزهای تقریباً فعلی آن گسترش دادند.[72][73] در این دوران، دیگر قدرت‌های اروپایی تلاش کردند تا بخش‌هایی از برزیل را مستعمره کنند، در تهاجماتی که پرتغالی‌ها مجبور بودند با آن‌ها بجنگند، به ویژه فرانسوی‌ها در ریو در طول دهه 1560، در Maranhão در طول دهه 1610، و هلندی‌ها در باهیا و پرنامبوکو، در دوران هلندی-پرتغالی. جنگ، پس از پایان اتحادیه ایبری.[74]

دولت استعماری پرتغال در برزیل دو هدف داشت که نظم استعماری و انحصار ثروتمندترین و بزرگترین مستعمره پرتغال را تضمین می کرد: تحت کنترل نگه داشتن و ریشه کن کردن همه اشکال شورش و مقاومت بردگان، مانند Quilombo of Palmares،[75] و سرکوب تمام جنبش ها برای خودمختاری یا استقلال، مانند توطئه میناس.

در اواخر سال 1807، نیروهای اسپانیایی و ناپلئونی امنیت قاره پرتغال را تهدید کردند، که باعث شد شاهزاده نایب السلطنه ژوائو، به نام ملکه ماریا اول، دربار سلطنتی را از لیسبون به ریودوژانیرو منتقل کند.[77] در آنجا آنها برخی از اولین مؤسسات مالی برزیل را تأسیس کردند، مانند بورس های محلی[78] و بانک ملی آن، علاوه بر این به انحصار پرتغال در تجارت برزیل پایان دادند و برزیل را به روی سایر کشورها باز کردند. در سال 1809، در انتقام از مجبور شدن به تبعید، شاهزاده نایب السلطنه دستور فتح گویان فرانسه توسط پرتغالی ها را صادر کرد.[79]

با پایان جنگ شبه جزیره در سال 1814، دادگاه های اروپا از ملکه ماریا اول و شاهزاده نایب السلطنه ژوائو خواستند به پرتغال بازگردند و رئیس یک پادشاهی باستانی اروپایی را برای اقامت در یک مستعمره نامناسب دانستند. در سال 1815، برای توجیه ادامه زندگی در برزیل، جایی که دربار سلطنتی به مدت شش سال رونق داشت، ولیعهد پادشاهی متحده پرتغال، برزیل و آلگاروس را تأسیس کرد، بنابراین یک دولت سلطنتی فراآتلانتیک چند قاره ای ایجاد کرد.[80] با این حال، رهبری در پرتغال، که از وضعیت جدید مستعمره بزرگتر خود ناراضی بود، همچنان خواستار بازگرداندن دربار به لیسبون شد (رجوع کنید به انقلاب لیبرال 1820). در سال 1821، با پذیرش خواسته های انقلابیونی که شهر پورتو را تصرف کرده بودند، [81] ژائو ششم به لیسبون رفت. در آنجا او به قانون اساسی جدید سوگند یاد کرد و پسرش شاهزاده پدرو د آلکانتارا را به عنوان نایب السلطنه پادشاهی برزیل واگذار کرد.[82]